Edward Feliks Dziechciarczyk
Edward Feliks Dziechciarczyk – Edek, Edzio, Tytek – polski artysta malarz, gawędziarz i żartowniś. Nie dbał o rozgłos i pamięć, w twórczości artystycznej najbardziej lubił proces tworzenia, pracując nad kilkoma tematami jednocześnie i pozostawiając wiele z nich w fazie szkicu czy impresji. Mawiał, że artystą się nie jest, artystą się bywa. Uprawiał przede wszystkim malarstwo sztalugowe, lecz w poszukiwaniu zleceń wykonywał także konserwacje polichromii czy reklamowe malarstwo naścienne.
Od młodości był zapalonym majsterkowiczem. Podczas okupacji własnoręcznie toczył części do rowerów, po wojnie składał motocykle ze złomowanych części i samodzielnie naprawiał swoje samochody. Komentował rzeczywistość spontanicznie, a język miał cięty. Przedstawiając się nowym znajomym, z poważną miną oznajmiał, że jest damskim krawcem, gdyż ma trzy córki. Nie opuszczał szkolnych wywiadówek, z których wracał z notatkami ozdobionymi szkicami i karykaturami nauczycieli czy rodziców. Zachwycały go mazurskie i nadmorskie krajobrazy. Namiastkę życia bliżej natury stworzył sobie w podsiewierskiej Czekance, gdzie budował nigdy nie wykończony dom i odpoczywał na hamaku pod ulubioną sosną.
Urodził się w 1921 roku w Wysokiej koło Zawiercia w rodzinie Szczepana i Stanisławy. Wychował się w Chrzanowie wraz z młodszym bratem Arkadiuszem. W okresie przedwojennym należał do drużyny harcerskiej.
Podczas wojny pracował jako pomocnik tokarza w Fabryce Lokomotyw FABLOK, skąd został zesłany na roboty przymusowe do Niemiec, za rysowanie karykatur nadzorców. Zbiegł do wojsk amerykańskich, gdzie nauczył się prowadzić samochód i został kierowcą dostawczego jeepa.
Do Polski wrócił w 1946 roku.
W latach 1947-1952 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u profesorów Jerzego Fedkowicza, Zbigniewa Pronaszki, Wacława Taranczewskiego. Dyplom uzyskał w 1953 roku. Jego ulubionym tematem był pejzaż i martwa natura. Malował też liczne portrety i akty. Od 1953 roku był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków, gdzie pełnił wiele funkcji w katowickim Zarządzie Okręgu. W latach 1953-1968 był dyrektorem do spraw artystycznych w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Katowicach. Był organizatorem licznych plenerów artystycznych wojewódzkich i ogólnopolskich, a także członkiem Komitetu Organizacyjnego Muzeum Ziemi Chrzanowskiej.
Mieszkał i tworzył w Katowicach, jego pracownia znajdowała się przy ulicy Plebiscytowej, a także w domu letnim w Czekance. Podczas czterdziestu lat pracy artystycznej jego obrazy były prezentowane na wystawach ogólnopolskich i okręgowych, zdobywając nagrody i wyróżnienia.
Wybrane wystawy
Indywidualne:
- Kraków / 1954, 1961
- Bielsko-Biała / 1975
- Katowice / 1981
- Warszawa / 1983, 1984
- Czeladź / 1992
- Tychy / 1992
Zbiorowe:
- Kraków / 600-lecie Uniwersytetu Jagiellońskiego, 1964
- Warszawa / Portret Polski – Kobieta w sztuce, sztuka dla kobiety, 1990
Zagraniczne:
- Montreal / 1974
- Moskwa / 1986
- Londyn / 1987
